Wiem ze praca jak praca ale nie tego się spodziewałam tymbardziej ze w zakresie obowiązków nie było o tym mowy l, już pierwszego dnia pokazali mi co i jak i musiałam zmienić pampersa 3 LX7V. Złamania miednicy to złamania uszkadzające pierścień obręczy biodrowej, który tworzą w sumie dwie kości miedniczne (powstałe z połączenia kości biodrowej, kulszowej i łonowej) oraz kość krzyżowa Co to są złamania miednicy i jakie są ich przyczyny? Złamania miednicy to złamania uszkadzające pierścień obręczy biodrowej, który tworzą w sumie dwie kości miedniczne (powstałe z połączenia kości biodrowej, kulszowej i łonowej) oraz kość krzyżowa. Połączenia między poszczególnymi elementami miednicy są bardzo silne. Do złamań miednicy dochodzi w kilku mechanizmach: U osób młodych po urazach z bardzo dużą energią, takich jak upadek z dużej wysokości, wypadek komunikacyjny, potrącenie przez samochód. Zdecydowanie częściej takich urazów doznają mężczyźni. U osób starszych w przypadku urazów z niską energią, takich jak upadek z niewielkiej wysokości, uderzenie o twardą powierzchnię. W wieku podeszłym z powodu osłabienia jakości tkanki kostnej nawet niewielki uraz może spowodować złamanie. Takich złamań zdecydowanie częściej doznają kobiety. Wyróżnia się również tzw. złamania awulsyjne w obrębie miednicy, których najczęściej doświadczają dzieci i rosnąca młodzież. Do takich złamań dochodzi przy gwałtownym ruchu, bardzo często w czasie uprawiania sportu, ale bez kontaktu z innym zawodnikiem, bez bezpośredniego uderzenia w okolicę złamania. W tym wieku ścięgna przyczepiające się do kości mają silniejszą strukturę niż sama kość i przy silnym, nagłym ruchu istnieje możliwość oderwania blaszki kostnej z miednicy przez napięte ścięgno. U osób bardzo intensywnie uprawiających sport może dojść do przeciążeniowego złamania w obrębie miednicy, które nie jest wynikiem jednego, konkretnego urazu, ale sumą powtarzanych mikrourazów. Jak często występują złamania miednicy? Złamania miednicy zdarzają się stosunkowo rzadko. Jak objawia się złamanie miednicy? Ofiary wypadków, u których doszło do złamania miednicy, bardzo często doznają urazów innych narządów i są w złym stanie ogólnym. Z powodu krwotoków wewnętrznych mogą odczuwać osłabienie lub nawet stracić przytomność. U takich osób może dojść do spadku ciśnienia tętniczego, przyspieszenia tętna, blednięcia, zawrotów głowy, zaburzeń świadomości. Miejscowo w okolicy złamania może wystąpić zasinienie (ale nie musi). Poszkodowany może odczuwać bolesność okolicy miednicy, ale z powodu uszkodzeń innych części ciała może początkowo tego nie zgłaszać zaniepokojony innymi objawami, np. trudnościami z oddychaniem po towarzyszącym urazie klatki piersiowej. Osoby starsze, które najczęściej doznają złamania miednicy po upadku, będą odczuwały ból w okolicy dolnej części tułowia i bioder. Zwykle te dolegliwości utrudniają lub nawet uniemożliwiają chodzenie, długie siedzenie, zmiany pozycji, schylanie się. Młodzi sportowcy z urazami awulsyjnymi odczuwają miejscowy ból okolicy miednicy, który pojawił się gwałtownie po jednym konkretnym ruchu. Dolegliwości mogą powodować utykanie. Miejscowo może się pojawić obrzęk i zasinienie. Z kolei złamania przeciążeniowe u sportowców będą objawiały się miejscowym bólem miednicy pojawiającym się w czasie i/lub bezpośrednio po treningu, który ustępuje w spoczynku. Zwykle nie pojawiają się miejscowe objawy, jak np. obrzęk. Co robić w przypadku wystąpienia objawów złamania miednicy? Osoby, które doznały rozległego urazu np. zostały potrącone przez samochód, spadły z dużej wysokości, powinny niezwłocznie trafić na szpitalny oddział ratunkowy, gdzie po wstępnym, ogólnym badaniu lekarskim i ustabilizowaniu funkcji życiowych, należy je skonsultować ortopedycznie. Tacy pacjenci najczęściej trafiają na szpitalne oddziały ratunkowe przywiezione transportem medycznym z miejsca zdarzenia. Osoby starsze zgłaszające objawy typowe dla złamania miednicy oraz osoby młodsze w dobrym stanie ogólnym mogą zostać bezpiecznie przywiezione na ostry dyżur przez rodzinę, zwykle nie wymagają specjalistycznego transportu. Podobnie dzieci i młodzież z podejrzeniem złamania awulsyjnego w obrębie miednicy mogą przywieźć na ostry dyżur ortopedyczny rodzice. Sportowcy, u których występuje ból okolicy miednicy związany z wysiłkiem, powinni zostać skonsultowani ortopedycznie w trybie planowym w poradni. W jaki sposób lekarz ustala rozpoznanie złamania miednicy? Ortopeda zbiera wywiad dotyczący okoliczności, w jakich pojawiły się dolegliwości bólowe okolicy miednicy, a następnie bada pacjenta pod kątem widocznego obrzęku, zasinienia, bolesności punktów kostnych przy dotyku i niestabilności miednicy. W przypadku uzasadnionego podejrzenia złamania miednicy konieczne jest wykonanie badań obrazowych. Rutynowo rozpoczyna się od zdjęć rentgenowskich, ale często konieczne jest wykonanie również pełnej tomografii komputerowej miednicy, której wyniki pokazują skomplikowany obraz pierścienia miednicy w szczegółowych przekrojach oraz rekonstrukcjach 3D. W przypadku podejrzenia złamania zmęczeniowego, bardzo często niewidocznego na klasycznych radiogramach lub trudnego do interpretacji w tomografii komputerowej, pomocny jest rezonans magnetyczny. Jakie są metody leczenia złamań miednicy? W przypadkach pourazowych w zależności od rozległości złamań i stopnia ich niestabilności ortopeda decyduje o tym, czy pacjent wymaga leczenia operacyjnego – zespolenia za pomocą płytek i/lub śrub – albo leczenia zachowawczego, czyli bez operacji, które obejmuje leżenie przez 6–12 tygodni do czasu zrośnięcia się kości. Pacjenci po urazach wielonarządowych, w których złamanie miednicy jest tylko jednym z wielu obrażeń, których doznali, często są zaopatrywani przez ortopedę jedynie wstępnie poprzez założenia stabilizatora zewnętrznego miednicy. Ostateczne leczenie złamania miednicy (zespolenie za pomocą płytek) u takich pacjentów jest wykonywane po kilku dniach lub tygodniach – dopiero po zaopatrzeniu urazów bezpośrednio zagrażających życiu, takich jak np. krwiak wewnątrzczaszkowy, krwawienie do jamy brzusznej, odma opłucnowa. W przypadku młodych sportowców ze złamaniami awulsyjnymi w większości przypadków konieczny jest kilkutygodniowy okres odciążanie okolicy złamania, tj. chodzenia o kulach. W wyjątkowych przypadkach, gdy oderwany fragment kostny znacznie odsunął się od miednicy, może być konieczne jego operacyjne nastawienie i ustabilizowanie 1–2 śrubkami. Sportowcy, u których doszło do złamania zmęczeniowego miednicy, wymagają odpoczynku i odciążenia oraz modyfikacji treningu tak, żeby unikać przeciążeń. Czy możliwe jest całkowite wyleczenie złamania miednicy? Po prawidłowo przeprowadzonym leczeniu złamania miednicy pacjenci zwykle wracają do pełnej sprawności. Rokowanie jest gorsze w przypadku urazów wielonarządowych, gdzie wstępny stan pacjenta jest zły, a ryzyko wszelkich powikłań zdecydowanie wyższe. Co trzeba robić po zakończeniu leczenia złamania miednicy? Po uzyskaniu pełnego zrostu złamania w prawidłowym ustawieniu nie ma specjalnych zaleceń co do postępowania po leczeniu. Co robić, aby uniknąć złamania miednicy? Profilaktyka złamań miednicy jest równoznaczna z profilaktyką wszelkich urazów, czyli minimalizowanie ryzyka wypadków samochodowych poprzez przestrzeganie przepisów, stosowanie się do zasad BHP w miejscu pracy, szczególnie w przypadku wykonywania niebezpiecznego zawodu. Dla osób starszych konieczne jest stworzenie warunków, które nie będą sprzyjały potykaniu się i upadkom. Te osoby powinny przebywać w znajomym otoczeniu dostosowanym do ich potrzeb: w ich mieszkaniach nie powinny znajdować się śliskie powierzchnie, dywaniki, liczbę schodów należy ograniczyć do minimum, włączniki światła muszą być łatwo dostępne, blaty ustawione w sposób umożliwiający podparcie się w razie niespodziewanej utraty równowagi. Seniorzy powinni nosić stabilne, nieślizgające się obuwie, a w razie istniejących już problemów z poruszaniem się lub zachowaniem równowagi powinni mieć odpowiednie zaopatrzenie ortopedyczne, takie jak kule, laski, chodziki. Sportowcy, młodzi, narażeni na złamania awulsyjne i wszyscy, niezależnie od wieku, narażeni na złamania zmęczeniowe – powinni dobrze przygotowywać się do treningów swojej dyscypliny poprzez stosowanie rozgrzewki, regeneracji i ogólnego przygotowania motorycznego. Liczbę i objętość jednostek treningowych trzeba ustalać indywidualnie i z rozwagą. Lekarz, specjalista ortopedii i traumatologii narządu ruchu. W swojej praktyce zajmuje się głównie traumatologią sportową, chirurgią artroskopową i chirurgią ręki. Członkini polskich i europejskich towarzystw naukowych skupiających artroskopistów oraz chirurgów ręki. Regularnie uczestniczy w kongresach i szkoleniach, stale udoskonalając swoje umiejętności, ale również dzieli się swoją wiedzą jako wykładowca na konferencjach i instruktor na kursach dla lekarzy. Realizowała stypendia naukowe w Luksemburgu i USA. Autorka publikacji naukowych i popularnonaukowych z dziedziny ortopedii. W swojej praktyce preferuje małoinwazyjne metody leczenia operacyjnego, a w przypadku konieczności stosowania unieruchomienia – nowoczesne, lekkie opatrunki. Pracuje w Carolina Medical Center w Warszawie. Polki Rodzina Dziecko Jak dobrać i zakładać pampersa niemowlakowi. Katarzyna Malarz / 14:48 Przy wyborze pampersów musimy się kierować wagą naszego dziecka. Zbyt wielki pampers spowoduje jego spadanie, a zbyt mały może się wżynąć w skórę. Pamiętajmy, aby nie zapinać pampersa za mocno, lecz zostawić trochę luzu. Najlepsze Promocje i Wyprzedaże HIT LAURA CONTIŻelkowa Pomadka Ochronna Do UstSprawdź Ofertę!ZOBACZ TOP BubalandKokon Niemowlęcy- Bawełna PremiumEkstra Wzory!ZOBACZ HIT MIXA BABYSzampon Micelarny Dla DzieciSprawdź TĘ Cenę!ZOBACZ TOP BUBALANDKokon Niemowlęcy w PiwonieSuper Opinie!ZOBACZ REKLAMA Przyjęcie roli opiekuna rodzinnego, czyli osoby, która opiekuje się chorym bliskim w domu wpływa na wszystkie aspekty życia opiekuna - wymaga zdobycia fachowej wiedzy z zakresu pielęgnacji, podawania leków i podstaw rehabilitacji, zmienia relacje w rodzinie, powoduje, że opiekun musi stanąć oko w oko z wieloma wyzwaniami medycznymi, psychologicznymi, emocjonalnymi i finansowymi. Fundacja Hospicyjna realizując swoje hasło „Opiekun rodzinny nie musi być sam” postanowiła uruchomić cykl szkoleń online, podczas których można zdobyć niezbędną wiedzę na temat czynności pielęgnacyjnych, ćwiczeń rehabilitacyjnych, komunikacji z chorym, dbania o siebie, radzenia sobie z wypaleniem oraz świadczeń socjalnych, który przysługują opiekunom. Wszystkie szkolenia odbywają się na platformie ClickMeeting. Można do nich dołączyć wypełniając prosty formularz rejestracji. Udział w szkoleniach jest bezpłatny. Najbliższe szkolenia online dla opiekunów rodzinnych: 29 stycznia, godz. 13:00-14:30 Jak lepiej komunikować się z chorym bliskim? - warsztat z psycholożką Hospicjum Dutkiewicza, Anną Marlęgą-Woźniak Choroba bliskiej osoby wiele zmienia w relacjach rodzinnych. W jaki sposób ułożyć sobie komunikację z chorym bliskim, gdy jesteś opiekunem? W jaki sposób ułożyć komunikację w rodzinie? Jak rozpoznać i poradzić sobie z syndromem wypalenia opiekuna? Odpowiedzi między innymi na te pytania będzie można uzyskać podczas szkolenia, a także zadać pytanie. Szkolenie będzie prowadzone na żywo. Link do rejestracji 5 lutego, godz. 13:00-14:30 Czynności pielęgnacyjne w domu - szkolenie z pielęgniarką Hospicjum Dutkiewicza w Gdańsku. Zapraszamy na szkolenie online z pielęgniarką, podczas którego będzie można nauczyć się podstawowych czynności pielęgnacyjnych w opiece nad chorą osobą dorosłą. W jaki sposób unosić osobę chorą? Jak umyć włosy osobie leżącej? Jak zmienić pampersa i zadbać o to, by nie było odleżyn? O tym wszystkim opowie doświadczona pielęgniarka Hospicjum Dutkiewicza w Gdańsku. Szkolenie będzie prowadzone na żywo. Można będzie w trakcie zadawać pytania prowadzącej. Link do rejestracji 19 lutego, godz. 13:00-14:30 Wszystko, co musisz wiedzieć o wsparciu socjalnym - szkolenie z Ewą Starkel, pracownikiem socjalnym Hospicjum Dutkiewicza w Gdańsku. Jeśli chcesz dowiedzieć się, o jakie świadczenia możesz wystąpić jako opiekun, jakie ulgi ci przysługują, o jaką pomoc możesz się zwrócić do ośrodków pomocy społecznej, skorzystaj ze szkolenia. Będzie możliwość zadawania pytań prowadzącej, można je również przysłać wcześniej, na adres: @ Szkolenie będzie prowadzone na żywo. Link do rejestracji WAŻNE: po zapisaniu się, należy się upewnić, czy na skrzynkę mailową dotarł mail z potwierdzeniem i czy nie utknął w spamie. To bardzo ważne, ponieważ należy go otworzyć i kliknąć w link potwierdzający - "DOŁĄCZ". Dzięki temu uczestnik otrzyma także przypomnienie o szkoleniu. Grupy wsparcia dla opiekunów rodzinnych osób dorosłych W ramach projektu można zapisywać się także na grupy wsparcia dla opiekunów rodzinnych przewlekle chorych i niesamodzielnych osób dorosłych. Doświadczone psycholożki z Hospicjum Dutkiewicza w Gdańsku pomogą zarówno w bieżących wyzwaniach, jak i w procesie żałoby. Grupy mają charakter zamknięty, a liczba uczestników jest ograniczona - może w niej uczestniczyć do 10 osób w każdej z grup. O przyjęciu do grupy wsparcia online decydują łącznie: kolejność zgłoszeń, odpowiedź na pytania otwarte zawarte w formularzu rejestracji i rozmowa telefoniczna/e-mailowa z Prowadzącą. Udział w spotkaniach jest bezpłatny. Grupa 1 Grupa wsparcia dla opiekunów rodzinnych osób dorosłych. Jeśli jesteś opiekunem rodzinnym chorej lub niesamodzielnej osoby dorosłej, szukasz wsparcia psychologicznego, chcesz porozmawiać o wyzwaniach, z którymi się mierzysz i zadbać o siebie, dołącz do grupy wsparcia online organizowanej w ramach projektu Grupa ma charakter zamknięty i będzie prowadzona od lutego do maja 2021 roku przez doświadczoną psycholożkę Hospicjum Dutkiewicza w Gdańsku, Annę Marlęgę-Woźniak. Termin pierwszego spotkania grupy: 2 lutego 2021. Spotkania będą się odbywały poprzez platformę ClickMeeting. Konieczny jest więc dostęp do Internetu oraz sprzęt wyposażony w kamerę i mikrofon. Udział w grupie wsparcia jest bezpłatny. Link do rejestracji Organizatorzy proszą o zapoznanie się z Regulaminem przed zgłoszeniem chęci uczestnictwa. Wypełniając i wysyłając formularz zgłoszeniowy akceptują Państwo treść Regulaminu. Grupa 2 Grupa wsparcia dla opiekunów rodzinnych w żałobie po stracie dorosłego podopiecznego. Jeśli jesteś opiekunem rodzinnym, który stracił swojego podopiecznego i przechodzi przez proces żałoby z tym związany, potrzebujesz wsparcia, chcesz się podzielić swoim doświadczeniem oraz posłuchać o doświadczeniach innych opiekunów, dołącz do grupy wsparcia online organizowanej w ramach projektu Grupa ma charakter zamknięty i będzie prowadzona od lutego do maja 2021 roku przez doświadczoną psycholożkę Hospicjum Dutkiewicza w Gdańsku, Mirosławę Jędrzejewską. Termin pierwszego spotkania grupy: 9 lutego 2021. Spotkania będą się odbywały poprzez platformę ClickMeeting. Konieczny jest więc dostęp do Internetu oraz sprzęt wyposażony w kamerę i mikrofon. Udział w grupie wsparcia jest bezpłatny. Link do rejestracji Prosimy o zapoznanie się z Regulaminem przed zgłoszeniem chęci uczestnictwa. Wypełniając i wysyłając formularz zgłoszeniowy akceptują Państwo treść Regulaminu. Projekt realizowany jest przez Fundację Hospicyjną we współpracy z Fundacją Agora. Osoba do kontaktu:Dagny KurdwanowskaFundacja HospicyjnaKierowniczka ds. Marketingumail: @ +48 698053840 Opieka nad osobą starszą leżącą, nie jest prosta. Poniżej kilka słów na temat tego co trzeba wiedzieć, aby móc dobrze opiekować się osobą starszą w stanie leżącym. 1. Pielęgnacja skóry – skóra u osób leżących jest bardzo wrażliwa i podatna na infekcje lub odleżyny. Dlatego należy o nią dbać w szczegolny sposób, powinna zawsze być czysta, sucha, nakremowana – krem przeciw odleżynom. NIGDY NIE NALEŻY NAKŁADAĆ KREMU NA KREM czyli na brudną skórę. Do pielęgnacji skóry osob leżących są specjalne mydła lub spray które nie tylko czyszczą skórę ale również chronią przed czynnikami Zapobieganie odleżynom- odleżyny to największa zmora opiekunów, powstają wszędzie tam gdzie skóra ma kontakt z podłożem twardym. Celem uniknięcia odleżyn należy często zmieniać pozycję osoby leżącej, zachować czystą i suchą skórę, jak również stosować wszelkiego rodzaju udogodnienia w postaci jaśków , krążków które to np. Wkłada się pomiędzy kolana lub kostki osoby leżącej na boku. Jeżeli z takich lub innych przyczyn powstała już odleżyna należy stosować odpowiednie pianki myjące ( zawierają one leki ułatwiające się gojenie rany) i plastry ( ułatwiają ziarninowanie a co za tym idzie gojenie rany i chronią przed pogłębieniem się odleżyny). Najczęściej odleżyny powstają u osób szczupłych. Stopień i rozmiar odleżyny zależy w późniejszym czasie tylko i wyłącznie od opiekuna! Od sposobu opieki, zachowania higieny! ZAWSZE NALEŻY DĄŻYĆ DO UNIKNIĘCIA POWSTANIA ODLEŻYNY, JEDNAKŻE JEŻELI JUŻ TAKOWA POWSTAŁA ROBIMY WSZYSTKO BY JĄ ZAGOIĆ – GDYŻ SĄ TO WROTA ZAKAŹNE!!!! 3. Kąpiel pacjenta w łóżku- najwygodniejszą forma kąpieli jest kąpiel w wannie, jednakże bardzo często z powodu choroby stan chorego uniemożliwi transport do łazienki i umycie dlatego czynności te wykonuje się w łóżku chorego. Do kąpieli chorego potrzebujemy miskę z wodą i mydłem, dzbanek z ciepłą wodą po spłukania włosów i pustą miskę gdzie spłyną mydliny, myjkę lub gąbkę którą będziemy myć chorego -nieco szorstka gąbka poprawia ukrwienie skóry, kawałek foli , którą zawijamy po bokach, duże ręczniki kąpielowe. Przy kąpieli uważamy by w pomieszczeniu chorego nie było otwartego okna, zachowujemy maksymalną intymność- tj. Przykrywamy osobę starszą poszwą ( przed kąpielą dobrze jest zmienić pościel, a poszwa pozostawiona na pacjencie okrywa go a w razie zmoczenia wrzucamy ja do prania, a poza tym chroni przed chłodem) i zaczynamy mycie – kąpiel od głowy. W tym celu wsuwamy pod głowę folię pod którą podkładamy ręcznik – dobrze jest gdy osoba chora ma krótkie włosy , ułatwia to pielęgnację skóry głowy i dbałość o higienę. Drugi koniec foli wkładamy do pustej miski woda będzie spływać po miski nie mocząc całego łóżka. Delikatne zlewamy głowę ciepła wodą nakładamy szampon i myjemy głowę tak aby mydliny nie dostawały się do oczu, po czym spłukujemy i zawijamy głowę w ręcznik. Następnie przechodzimy do mycia twarzy, ramiona, tułów. Kończyny dolne, w przypadku dłoni i stup- można je włożyć do miski z wodą. Jeżeli chodzi o miejsca intymne należy BEZWZGLĘDNIE WYMIENIĆ WODĘ. Przy kąpieli należy zachować maksymalnie warunki intymności –pozwala zachować to dobre relacje chory opiekun. 4. Karmienie osoby leżącej- ze względu na fakt iż osoba jest osoba leżącą bardzo często sama nie potrafi jeść dlatego też obowiązek wyżywienia-karmienia spoczywa na opiekunie. W celu ułatwienia karmienia oraz zapobiegnięciu zachłyśnięcia się treścia pokarmową podnosimy wezgłowie do pozycjo półsiedzącej, podsuwamy chorego wyżej – w taki sposób aby było mu maksymalnie wygodnie a my mieliśmy ułatwione karmienie. Karmimy zawsze powoli a w celu pojenia chorego stosujemy słomkę lub kubek z dziubkiem można też zakupić kubek dla dzieci- uniemożliwia to polanie się płynami jak i ułatwia pojenie. 5. Zmian pampersów- zmiana pampersów jest ważna bo od jej częstotliwości jak i jakości zależy czy podopieczny będzie miał zachowany maksymalny komfort i unikniemy powstania odleżyn. Jeżeli w pomieszczeniu znajdują się osoby należy je w kulturalny sposób wyprosić zamknąć drzwi -zapewni to dostateczny komfort. Zginamy nogi chorego lub jeżeli jest to możliwe prosimy by sam to zrobił. Rozpinamy pampersa w zależności od zawartości przemywamy chorego kremujemy lub pudrujemy. Prosimy o uniesienie bioder i jednym i zdecydowanym ruchem wsuwamy nowy pampers wcześniej przygotowany. Zawsze należy pamiętać by rozmiar pampersa był odpowiedni do potrzeb jak i by nie był nigdzie zwinięty ani zagięty - obniża to komfort pacjenta, drażni skórę i może spowodować odparzenia i odleżyny. Wygodnymi pampersami są pampersomajtki- szybkie i łatwe do wymiany jak i dają komfort psychiczny -osoba starsza wie że ma Wietrzenie pomieszczenia z pacjentem leżącym- wskazanym jest wietrzenie pomieszczenia w którym przebywa osoba leżąca. W tym celu należy porządnie przykryć chorego aby uniknąć przeziębienia i otworzyć okno ale tak by powodować przeciągu. Jeżeli chory jest na tyle sprawny by go przenieść na wózek dobrze jest zrobić to i przysunąć chorego do okna- zmiana pozycji jak i dotlenienie poprawią nastrój. W momencie kiedy chory jest na wózku można szybko zmienić pościel, ale w taki sposób by nie wykonywać zbędnych ruchów jak i nie powodować wiatru. 7. Wymiana cewnika- wymiana cewnika powinna następować zawsze co 2 tyg.!! Wymianę cewnika powinna zrobić pielęgniarka, położna lub lekarz. Opiekun opróżnia jedynie worek z moczem – w tym celu dobrze jest założyć zeszyt diurezy gdzie wpisuje sie ilość, moczu , barwę, zapach. Wszelkie odchylenia od normy mogą świadczyć o rozpoczynającej się infekcji. Jeżeli osoba chora wcześniej nie spożywała produktów zawierających buraki – które mogą wpłynąć na zabarwienie moczu – mocz powinien mieć zabarwienie słomkowe, powinien być bezzapachowy w ilości od 60ml/h, wartości poniżej mogą świadczyć o skąpomoczu lub też jego braku – co powinno skutkować wezwaniem lekarza. Wszelkie “ fusy” w moczu mogą świadczyć o złej filtracji nerek lub też infekcji czy to nerek czy pęcherza Dbałość o higienę jamy ustnej- pleśniawki i inne infekcje jamy ustnej są nieodzowne u osób leżących z małą odporności. Dlatego ważnym jest higiena jamy ustnej przez płukanie jej płynami do płukania jamy ustnej , mycie zębów lub protezy. PROTEZA ZĘBOWA powinna zawsze dobrze przylegać jeżeli jest za ciasna lub za luźna NIE POWINNO jej się zakładać- w trakcie picia lub jedzenia może wpaść do przełyku i zatkać go. 9. Kąpiel w wanie – transport patrz wyżej. Większość osób starszych nie lubi kąpieli boi się ich dlatego ważne jest zapewnienie komfortu intymności. Należy używać płynów takich jak chory lubi. Nigdy nie zmuszamy chorego do niczego. Ale dzięki perswazji można go przekonać do kąpieli – mówić że będzie lepiej się czuć, ładniej pachnięć, że pozwoli to na wyjście z domu opiekowałaś się pacjentami leżącymi - podziel się z nami swoją opinią, doradź innym, jak opiekować się takimi podopiecznymi. Zapraszamy do dyskusji. W zawodzie opiekunki osób starszych niezwykle ważna, o ile nie najważniejsza, jest umiejętność odpowiedniego dbania o podopiecznych. Niejednokrotnie wiąże się to z wstydliwymi, intymnymi czynnościami – trudnymi zarówno dla podopiecznego, jak i dla opiekunki. Niektóre oferty pracy dla opiekunek osób starszych wymagają zmiany pieluch, gdyż dotyczą osób leżących lub z inkontynencją. W takich sytuacjach istotne jest, aby opiekunka osoby starszej posiadała odpowiednie doświadczenie i umiejętności, które pozwolą jej wykonać czynność zmiany pieluchy w sposób prawidłowy i sprawny, w komfortowych dla pacjentach warunkach. Trzeba pamiętać, że zmiana pieluchy to stresujący i trudny moment dla podopiecznego – senior jest bezradny i nierzadko czuje się zakłopotany. Kiedy potrzebne jest korzystanie z pieluch? Wśród osób starszych, które wymagają obecności opiekunki lub opiekuna, często zdarza się, że pomoc obejmuje także korzystanie z toalety. Senior nie zawsze jest w stanie skorzystać z WC samodzielnie. Załatwianie potrzeb fizjologicznych może stać się problemem dla seniora z dnia na dzień, np. w wyniku udaru. Niejednokrotnie zdarza się, że senior właśnie po udarze lub wylewie, wraca do domu jako osoba leżąca, mimo że wcześniej był w osobą samodzielną i niewymagającą wsparcia w podstawowych czynnościach. Niestety często jest tak, że podopieczny nie wraca już do dawnej sprawności, dlatego niezbędne jest zatrudnienie opiekunki osób starszych. Podstawowe informacje o pieluchach dla dorosłych Pacjenci, którzy z dnia na dzień tracą możliwość samodzielnego korzystania z toalety, często stosują specjalne pieluchy przeznaczone dla osób dorosłych. Takie pampersy dla dorosłych produkowane są w różnych modelach i rozmiarach, dzięki czemu można je dopasować do potrzeb danego pacjenta. Zadaniem opiekunki osób starszych jest regularna zmiana takich pieluch, aby odpowiednio zadbać o higienę seniora i uniknąć odparzeń. Warto nadmienić, że właśnie zmiana pieluch zaliczana jest do najtrudniejszych zadań opiekunki osób starszych – nie tylko z uwagi na niezręczny charakter tej czynności, ale i na fakt, że podczas zmiany pampersów ucierpieć może kręgosłup i stawy opiekunki. Z tego powodu ważne jest, aby tę czynność wykonywać prawidłowo, unikając niepotrzebnych przeciążeń. Które choroby powodują konieczność korzystania z pieluch dla dorosłych? Najczęściej problem nietrzymania moczu i kału pojawia się w przypadku chorób neurologicznych – takich jak udar mózgu, porażenia mięśniowe czy stwardnienie rozsiane. Pieluchy stosuje się także często w przypadku podopiecznych z chorobami otępiennymi, jak np. demencja czy Alzheimer. Pampersy wykorzystywane są także w opiece nad osobami z chorobami nowotworowymi. Warto tu zaznaczyć, że podopieczny, który ma świadomość swojej sytuacji, cierpi podwójnie – nie tylko z uwagi na fakt, że cierpli z powodu nietrzymania moczu lub kału, ale i z uwagi na utratę samodzielności i intymności. Dlatego tak istotne jest, aby opiekunka osób starszych zadbała o jak największy komfort pacjenta podczas wykonywania czynności toaletowych. Niekiedy dużą pomocą jest zastosowanie parawanu czy zasłonki, która zapewni intymność seniorowi. Na wagę złota jest też delikatność i wyrozumiałość dla podopiecznego. Pampersy dla osób starszych – jak je dobierać i co jeszcze trzeba o nich wiedzieć Najważniejsze jest to, aby odpowiednio dobrać rozmiar pieluchy do postury podopiecznego. Trzeba tu wziąć pod uwagę między innymi obwód pasa, ponieważ pielucha dla dorosłych powinna ściśle przylegać do skóry seniora w tym miejscu. Jest to ważne dlatego, aby zapobiec wydostawaniu się nieczystości poza pampers. Pampersy są dostępne także w różnych stopniu chłonności – podopieczny może potrzebować innych pieluch w ciągu dnia, a innych w nocy. Bardziej chłonne pieluchy okażą się dobrym rozwiązaniem w lecie, gdy podopieczny więcej pije, a także podczas biegunek lub problemów z pęcherzem. Pieluchę należy wymienić za każdym razem, kiedy ulegnie dużemu zawilgoceniu i zawsze wtedy, gdy pacjent odda do niej kał. Jest to szczególnie ważne z uwagi na fakt, że w efekcie zaniedbania wystąpić mogą odparzenia lub odleżyny. Wystąpić mogą także zakażenia układu moczowego. Jak prawidłowo zmieniać pampersy? Podczas wymiany pieluchy ważna jest nie tyle siła, co znajomość techniki. Jeśli senior może pomóc – będzie to duże ułatwienie. Może on np. unieść pośladki, umożliwiając w ten sposób szybkie wysunięcie zużytego pampersa oraz sprawne zastąpienie jej nową. Jest to jednak możliwe tylko wtedy, gdy podopieczny może nam w ten sposób pomóc. Niestety wiele osób korzystających z pieluch nie jest w stanie samodzielnie podnieść się, usiąść ani obrócić. W takich sytuacjach sprawdza się doskonale technika, która polega na przekładaniu pacjenta na bok. Zmianę pampersa zaczynamy od rozpięcia pieluchy, którą chcemy wymienić (zapięcie pampersa jest zazwyczaj z przodu albo boku pieluchy, są to przylepce – podobne jak w pieluszce dziecięcej). Następnie należy zgiąć jedną rękę podopiecznego w łokciu, ułożyć ją na jego klatce piersiowej, a przeciwną nogę ugiąć w kolanie i delikatnie, ale zdecydowanie przełożyć seniora na bok. Gdy podpieczny jest już w pozycji bocznej, usuwamy zużytą pieluchę, oczyszczamy skórę pod pieluchą, osuszamy skórę i używamy środków pielęgnujących, które natłuszczą skórę w tej okolicy. Zapobiega to powstawaniu odleżyn. Następnie zakładamy świeżą pieluchę i odwracamy seniora ponownie na plecy. Jeśli pielucha ma zapięcia boczne, trzeba ponownie obrócić seniora na przeciwległy bok. Wykonując te czynności starajmy się stać blisko pacjenta, na szeroko rozstawionych nogach, zgiętych w kolanach. Jak najmniej pochylajmy kręgosłup. Część czynności wymiany pieluchy możemy wykonać na siedząco, to jest zdecydowanie bardziej bezpieczne dla naszego kręgosłupa i stawów. Pierwsze zmiany pampersów mogą dostarczyć opiekunce osób starszych pewnych trudności, ale wraz z kolejnymi doświadczeniami i z biegiem czasu można dojść do wprawy.

jak zmienić pampersa osobie leżącej